We merkten dat het al een tijdje minder ging met Ivor.  Steeds slechter eten en een mobiliteit van een oude hond. Hij wilde nog graag zelfstandig achter in de auto springen maar dat ging niet meer. Hij ging graag met ons mee tijdens een autorit. Achter uit het raam kijken gaf hem veel plezier.  We tilden hem maar in de auto. Leuk vond hij dat niet. Blijkbaar had hij toch wel veel last van de achterhand. Hij kwam ’s avonds tijdens het koffie/thee drinken ook niet meer op schoot hangen om te worden geknuffeld. Hij kwam wel in de buurt van ons maar ging meestal achter de bank liggen, kop onder de gordijnen, in alle rust. Opstaan werd ook steeds moeilijker.

Voor het weekeinde waren we voor zijn rug en heupen nog bij de dierenarts geweest. Ook toen hebben we het gewicht gemeten. Toch ruim een kilo afgevallen ten opzichte van de vorige weging in september. Dat was eigenlijk wel veel.  Bij het vertrek gaf de dierenarts aan dat we het eten goed in de gaten moesten houden. Wel merkten we dat de spuit die hij gekregen heeft na een aantal dagen begon te werken. Niet meer het dansende vlotte lopen maar hij toch wel minder last van de pijn achter in het lichaam.

Eten

Maar het eten wilde niet echt meer. Was het eten niet lekker meer? Had hij ergens anders last van? De volgende dag moesten we toch langs de dierenwinkel. Daar hebben we nog wat sticks, longblokjes en een andere zak met lekker honden-voer gekocht. Het hielp allemaal niet, het eten ging niet echt beter. Dan maar wat gekookte wit-vis geprobeerd. Dat ging er wel lekker in. Maar na een paar dagen wilde hij dat ook niet meer.

In de nacht van zaterdag op zondag hoorde wij hem een beetje piepen bij de voordeur. Hij moest er nodig uit. Snel er uit en een hele grote plas gedaan. Toch wel fijn dat hij dat aangeeft en het niet stiekem in de huiskamer doet. Ook dan realiseer je dat hij vaker moet plassen. Was dat vroeger maar een aantal keren per dag, nu moest hij toch wel vaker en vaak was dat niet overbodig.

Dierenarts

’s Maandags toch maar een afspraak met de dierenarts gemaakt. De dierenarts heeft eerst een bloedonderzoek gedaan. Daaruit bleek dat de Creatinine en Ureum gehaltes veel te hoog waren. Dit wijst op nierfalen. Creatinine is de afvalstof die spieren produceren. Deze afvalstof wordt door het bloed afgevoerd en daarna door de nieren uit het bloed gezuiverd. En als deze waardes te hoog worden betekent het dat de nieren het door de spieren afgestoten Creatinine niet meer kunnen verwerken. Als de waardes zo hoog zijn is de neirschade meestal 75% of hoger. Om te bepalen of dit niet door een ander probleem in het lichaam van Ivor wordt veroorzaakt hebben we nog een echo bij een radioloog laten uitvoeren. Behalve een kleine  urinesteen in de blaas werd hier niets gevonden. Het wijst toch echt op chronisch nierfalen. Het radiologisch onderzoek gaf wel een hoop stress bij Ivor. Twee vreemde assistentes die hem op zijn rug houden en een man met een vreemd apparaat die op de zij duwen leverde voor hem enkele “angstige momenten” op. Ik moch het allemaal op een afstand aanschouwen met af en toe een wanhopige blik van Ivor naar mij werpend.

Behandeling

’s Avonds belde de dierenarts. Hij stelde nog voor om een week een behandeling te doen. Een dag een spoeling, daarna een op de nieren afgesteld dieet en een dagelijkse spuit om de misselijkheid tegen te gaan. Na een week zouden we hopelijk het resultaat kunnen zien. Maar gezien de samenhang van alle kwalen zoals het nierfalen, de atrose, de pijn in de rug en de hoge leeftijd hebben we besloten Ivor hier niet meer aan te onderwerpen. Dat is in onze ogen onnodig lijden met een lage kans van slagen.

We hebben Ivor nog twee keer een injectie tegen misselijkheid gegeven. Het hielp niet veel. Veel eten deed hij daar niet van. Een paar sticks en een kauw-bone was eigenlijk alles wat hij tot zich genomen heeft. De eetlust kwam niet echt terug. Wel moest hij veel water drinken wat daarna ook weer uitgestoten werd via plassen, grote plassen! We hadden met de dierenarts ook afgesproken dat we geen gebruik gingen maken van het aanbod om te gaan spoelen. Ik ben ook bang dat die eigenlijk ook geen verbetering zou hebben opgeleverd. Hij was niet echt gelukkig meer. Geen kwispelen, niet meer naar je toe komen als je thuis kwam. Alleen een blik in de ogen van: “help mij ! Wat moet ik nu?”.

De dagen daarna hebben we afscheid kunnen nemen, foto’s en video’s gemaakt voor ‘later’.

Woensdag 16 februari 2022 is aan het einde van de middag Ivor in huislijke kring rustig ingeslapen. Ivor is ook een sterretje. Bedankt voor al jouw liefde en loyaliteit, knappe hond. Dit is een einde van het tijdperk Witte Herder.